200 χρόνια μετά το 1821

 

Τέλος χρόνου 2021

 

Έχουμε μάθει όταν κοντοζυγώνει το τέλος του έτους και οι εορτές να ανταλλάσσουμε ευχές.

Ωστόσο τις ευχές δείχνει να τις παίρνει ο άνεμος που φυσάει προς κάθε κατεύθυνση, χώρα, ήπειρο κλπ!

Η πραγματικότητα της φωτογραφίας σήμερα.

Έχω την άποψη πως η φωτογραφία έκανε το κύκλο της. Και αν δείχνει να έχει ακόμη λίγο δρόμο, χορεύει πλέον σε ρυθμό baroque.

Βαρετός είναι ο δρόμος της, κορεσμένος, δείχνει μοντέρνος εξ αιτίας των εφέ, και των υπερβολών της επεξεργασίας, αλλά δεν έχει πλέον πειθώ ως φωτογραφία. Η φωτογραφία που βλέπουμε κάθε ημέρα να γεμίζει σελίδες, οθόνες, αφίσες, έντυπα κλπ έχει πλησιάσει ή έχει ξεπεράσει την εικόνα ασχέτως του τρόπου ολοκλήρωσης. Ίσως και να έχει ολοκληρώσει το κύκλος της η κλασσική φωτογραφία.

Όμως, αυτές είναι ιδέες και διαπιστώσεις «γερόντων» θαρρώ, όπως εγώ. Οι νέοι δεν δείχνουν να νοιάζονται πολύ με το βάθος και την ουσία, απλά κοιτάζουν μέσα από την οθόνη του Smartphone που σπανίως θυμούνται να τη γυρίσουν και οριζόντια – landscape για τις φωτογραφίες τοπίου, η τις πανοραμικές λήψεις βίντεο.

Μπορεί να σωθεί κάτι από τη «πραγματική» φωτογραφία, αυτή που αρνείται να ενταχθεί στο imaging, δηλαδή στη κυριαρχία της εικόνας;

Πόσοι αγοράζουν σήμερα φωτογραφικές μηχανές σε σχέση με άλλες συσκευές καταγραφής εικόνας;

Γιατί αν έχουμε ολοκληρωτικά εισέλθει σε αυτή την καινούρια εποχή, οι φωτογράφοι που απόμειναν να επιμένουν στις παλιές, καλές, ηρωικές ημέρες του Α.Μ φιλμ, παίζει να είναι λιγότεροι και από τους 300 του Λεωνίδα, σε όλη τη γη! Και σύντομα, δεν θα απομείνει κανένας, ίσως.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν,  εκτιμούν και υπηρετούν τη πραγματική φωτογραφία; Έχει νόημα αυτό σήμερα; Μπορεί ένας νέος να χρησιμοποιήσει το κινητό του τηλέφωνο σαν μια «παραδοσιακή» φωτογραφική μηχανή, όπως πχ μια zorki, Pentax, Leica, Minolta, Olympus, κλπ για να μπει σε αυτή τη λογική και αισθητική του φακού σταθερής γωνίας και εστίασης, του οπτικού σκοπεύτρου, της επιλεκτικής έκθεσης και εστίασης.

Ας απαντήσει όποιος θέλει. Ωστόσο νομίζω πως για να υπακούσεις σε κανόνες, να μπορείς να τους παραβείς, να χρησιμοποιήσεις τεχνικές και αισθητικούς δρόμους, πρέπει πρώτα να τα κατέχεις καλά.

Σήμερα κυριαρχεί η ευκολία, το βλέπουμε παντού.

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα τι απόγινε η φωτογραφία που έμαθα.

Αλλά ξεχνώ πως είμαι είδος προς εξαφάνιση!

Έχω και ιδεολογικά κολλήματα, και εμμονές.

Δεν μπορεί κανείς να με πείσει ότι φωτογραφία και imaging είναι το ίδιο. Για πολλά συνεχόμενα χρόνια οι φωτογράφοι προσπαθούσαν να πείσουν και να πειστούν οι ίδιοι πως το έργο τους είναι το ίδιο σημαντικό με αυτό των ζωγράφων. Σήμερα που η φωτογραφία έγινε ο δεκανέας στο λόχο του imaging έχει κανένα νόημα αυτό; Μεγάλο μέρος των εικόνων που χρησιμοποιούνται σήμερα παράγεται – δημιουργείται ξεκινώντας από φωτογραφίες,  και ολοκληρώνεται μετά από πολύωρες τεχνικές επεμβάσεις στη δομή του ψηφιακού αρχείου, που λίγο πριν υπήρξε αυθεντική και  πραγματική  φωτογραφία.

Την άμεση σχέση της φωτογραφίας με τη πραγματικότητα θα τη βλέπουμε ολοένα ποιο σπάνια στις εικόνες που κυκλοφορούν, που αλλοιώνουν την αντίληψη, την αισθητική, την εμπιστοσύνη μας στο μέσον. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν είναι προς το καλύτερο, ή το χειρότερο αισθητικό επίπεδο για όλους μας.

Μπορεί ο φωτογράφος να επιζήσει με όσα απόμειναν από τα αποκαΐδια, τους σεισμούς, τις καταστροφές, το χάλι της οικονομίας, τις ΜΕΘ της απελπισίας, της βίας εναντίον παιδιών και γυναικών; Δεν είναι μέλος αυτής της κοινωνίας ο φωτογράφος;

Μπορεί να τα βάλει με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όταν αυτά μετατρέψανε τη φωτογραφία δρόμου σε αδίκημα;

Με τόση λογοκρισία που επιβάλλεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύονται, απόμεινε δημιουργική και καλλιτεχνικής φωτογραφία στις «πολιτισμένες» χώρες;

Τελικά «δεν υπάρχει τίποτα ποιο βάρβαρο από το πολιτισμό»!

Υπάρχει η εύκολη φωτογραφία δίχως καλούς φωτογράφους, αλλά η απουσία της διαφορετικής ματιάς είναι ολοφάνερη. Ο καθένας τραβάει φωτογραφίες ότι του έρθει με το κινητό του, και κάνει τέχνη νομίζει! Και εμείς που κάτι μάθαμε μετά από 45 χρόνια φωτογραφικών αναζητήσεων, τραβάμε τα μαλλιά που μας απόμειναν βλέποντάς τες.

Δημοκρατικά αν το δούμε, όλοι έχουν δικαίωμα στην άποψη, αλλά δεν έχουν στην επιβολή της επί παντός νοήμονος ανθρώπου.

Από όσα διαβάζω έχουν έρθει οι ακόμη χειρότερες φωτογραφικές ημέρες εδώ και κάμποσα χρόνια σε αρκετές χώρες.

Ολοένα ποιο συχνά ακούμε στα ΜΜΕ πως «μιλάνε μόνες τους οι εικόνες»! Η ικανότητα «ομιλίας»  σημαίνει πως υπάρχει φωτογραφική γλώσσα, μόνο που δεν ακούγεται.

Προσέξτε, τι μας λένε οι παρουσιαστές:

-«Η εικόνα μιλάει από μόνη της»!

Η εικόνα, όχι η φωτογραφία!

Η σχέση όμως της εικόνας με τη πραγματικότητα, είναι όση του ονείρου με τη πραγματικότητα. Η εικόνα δεν είναι φωτογραφία εξ ορισμού, αλλά είναι ερμηνεία της πραγματικότητας  δια χειρός οδηγημένου από τον εγκέφαλο του δημιουργού.

Αλλά εδώ ξεχάσαμε και τη γλώσσα μας για διευκόλυνση του εμπορίου και του imaging.

Και πώς να μιλήσει, σε ποιον;  μια θολή φωτογραφία του εγκληματία, αφού δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τεχνητά αποτυχημένη θολή λήψη;

Αν είχαμε εμείς, στην εποχή μου, ανάλογες λήψεις η μηχανή και ο φακός πηγαίνανε στο μάστορα για επισκευή και μέναμε δίχως πελάτη!

Ποτέ μου δεν άκουσα φωτογραφία να μιλάει από μόνη της, ακόμη χειρότερα εικόνα ομιλούσα, εκτός του κινηματογράφου.

Ωστόσο όμως αναλύω και μελετάω τις φωτογραφίες, όπως κάθε κείμενο.

Τι πραγματικά μπορεί όμως να μας πει μια στημένη, φτιασιδωμένη, πολλαπλά διορθωμένη φωτογραφία που δεν πείθει παρά τη φλυαρία της;

Όμως δεν φταίει η φωτιά, η ψηφιακή φωτογραφία στη δική μας περίπτωση, αλλά η χρήση της.

Ολίγη νεότερη φωτογραφική ιστορία για να μη ξεχνάμε.

Φωνάζαμε σχεδόν όλοι οι φωτογράφοι μέσα από τους συλλόγους από το 1975 μας πως δεν αντέχουμε άλλους δασμούς και φόρους, και περισσότερη νέα τεχνολογία, και κανόνια, και αναβαθμίσεις, έκτακτες εισφορές, δυο υποτιμήσεις του νομίσματος.

Έγιναν όμως σημαντικές αλλαγές όπως: η πλήρης είσοδος στην ΕΟΚ (1979), η αναγκαστική εξίσωση των δασμών στα φωτογραφικά, ξεκίνησαν τα ΤΕΙ και το σημαντικότερο για εμάς, αυτό της φωτογραφίας.

Αποκτήσαμε μια κρατική εκπαίδευση που άφησε απέξω τους παλιάς κοπής, αυτοδίδακτους φωτογράφους!  Το κράτος υποχρεώθηκε από τη σύμβαση πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. να θέσει τις βάσεις για μια γενικότερη τεχνική εκπαίδευση. Η καλλιτεχνική φύση της φωτογραφίας απόμεινε ελεύθερη στο «σύννεφο» (WWW), και τελικά ξεσάλωσε από την υπερβολική ασυδοσία των επεμβάσεων στη δομή των αρχείων. Θα συμφωνήσω πως ήταν τεράστια η πρόκληση, όχι όμως για τους φωτογράφους, αλλά για τους image makers.

Η εναπομένουσα φωτογραφική «ευημερία» κράτησε μέχρι τα 3 Mpixels των dSLR ( τέλος του 1999).  Ήρθε και το ενιαίο νόμισμα, το Ευρώ (2002). Δώσαμε 345 παλιές δραχμές για ένα Ευρώ.

Σήμερα, 22/11/2021, με 0,60 του Ευρώ παίρνεις ένα κουλούρι που πριν έκανε 2 δραχμές, το πολύ (για να μη ξεχνιόμαστε)!

Ήρθε και η εποχή που το φιλμ πήδηξε στη χαράδρα, κάπου εκεί γύρω από το Ζάλογγο. Ήρθε και αυτή η «υπέροχη» ψηφιακή φωτογραφία και σωθήκαμε, υποτίθεται. Δέκα χρόνια κράτησε η μετάβαση και φτάσαμε στα απίστευτα Mpixels των Smartphone και των drone.

Η φωτογραφική αγορά όμως ήταν καταδικασμένη το 2000  από τη τεχνολογική και οικονομική αλλαγή. Θυμάμαι πως το 2002, χτύπησε τελευταία φορά το τηλέφωνο, αλλά ήταν μόνο για μια προσφορά!

Φάνηκε προς στιγμή με τη πτώση του κόστους ψηφιακής φωτογράφισης πως θα αυξηθούν οι αναθέσεις και οι φωτογραφικές εργασίες. Ναι, καλά…

Η νέα ψηφιακή εποχή.

Ο καθένας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα καλό και οικονομικό φωτογράφο για να προβάλλει τώρα τη παραγωγή του με μικρότερο κόστος, η να φωτογραφίσει μόνος του. Οι τιμές στις φωτοθήκες και στα αρχεία των φωτογράφων εξανεμίστηκαν.

Το λογικό ζητούμενο για την εφαρμοσμένη φωτογραφία είναι το χαμηλότερο δυνατό κόστος παραγωγής και προβολής των κάθε λογής προϊόντων (κατάλογοι, διαφήμιση, εκδόσεις κλπ). Και φυσικά οι φωτογράφοι ως μέλη της καταναλωτικής μας κοινωνίας συμμετέχουν στη μοιρασιά της πίτας, για να ζήσουν, ίσως και για να βγουν στη σύνταξη, πριν τα κλείσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Αλλά και οι φωτορεπόρτερ που έχουν αναλάβει ως αποστολή και λειτούργημα τη φωτογραφική καταγραφή και μαρτυρία των όσων συμβαίνουν, και αυτοί ασκώντας με κίνδυνο της ζωής τους την εφαρμοσμένη φωτογραφία εξαρτώνται άμεσα από τις διαθέσεις των ΜΜΕ και την ευρωστία τους.  

Όλα αυτά, αν τα κάνουμε μια καλή σούμα, οδηγούν στο τέλος της φωτογραφίας όπως τη μάθαμε, την αγαπήσαμε, την ασκήσαμε, την υπηρετήσαμε, και δεν θα τη ζήσουμε ξανά.

Το ποτάμι, αν προσέξετε, κυλάει συνεχώς προς τα χαμηλά, και πίσω δεν γυρνάει.

Κάποτε, είχα διαβάσει, πως όλα τα επαγγέλματα κάθε 150 χρόνια , το πολύ, αλλάζουν, προσαρμόζονται, ή πεθαίνουν.

Επίσης είχα διαβάσει πως αν μια επιχείρηση δεν αναπτύσσεται με ρυθμό 15%~20% κάθε χρόνο, σύντομα θα πέσει έξω. Φυσικά και πάλι αυτό έπαψε να ισχύει μετά το κραχ των Αμερικανικών τραπεζών και των ακινήτων. Η απληστία στο μεγαλείο της έφερε το χάος στις αγορές! Ρίξανε δυο τέρατα στους δίδυμους πύργους, χάνεται κόσμος δίχως κήρυξη πολέμου, έγιναν τα παγκόσμια συνέδρια για το τραγικό μέλλον του πλανήτη μας, εκδηλώθηκε ο κύριος «κοξάκης», ο έμπολα, οι τρελές αγελάδες. Πέρυσι ο «κόβιντ», έφερε τα κλεισίματα της αγοράς.

Η εφιαλτική πρόβλεψη των επιστημόνων από το 2006  ήταν ξεκάθαρη:

- 80% λιγότερος πληθυσμός, η 80% λιγότερη κατανάλωση γιατί το διαστημόπλοιο γη ξεμένει από καύσιμα! Αυτά τα είπε ο Erick Pianka τότε.

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξανά απελπισμένοι μετανάστες τρέχουν να σωθούν. Έρχονται στην άτεγκτη αλλά πλούσια Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ζήσουν το καταναλωτικό όνειρο. Μήπως είναι οι εξαθλιωμένοι σταυροφόροι που επιστρέφουν;

Πρέπει να δια πλεύσουν

το δικό μας Αιγαίο που είναι η ποιο σκληρή θάλασσα κατά τους ναυτικούς. Αυτό το πέλαγος δεν διασχίζεται με μπαλωμένα σωσίβια!

Να και η κρίση στα καύσιμα, ένταση στις διεθνείς σχέσεις, απειλές, βία. Πολιτείες και εκκλησίες κλονίζονται. Η κλιματική αλλαγή και ο υπέρ πληθυσμός που από το 2006 είχαν επισημανθεί ως επαπειλούμενες συμφορές, είναι τώρα εδώ.

Τέλος ενός ακόμη χρόνου!

Σταματήστε να δείχνετε τους φτιασιδωμένους υπέρ-ώριμους ως teenager.  Φτάνουν πια τα ψέματα και τα στημένα πλάνα της δήθεν νεότητας και της ψηφιακής ομορφιάς. Λιγότερο ή καθόλου ψηφιακό ρετουσάρισμα. Τραβήξτε σωστές φωτογραφίες εξ αρχής. Ο κόσμος μας δεν είναι ιδανικός, όμορφος, όπως τον προβάλλουν η διαφήμιση και τα ΜΜΕ.

Είναι όμως πραγματικός κόσμος (=κόσμημα), φυσικός, έχει εκπλήξεις, κι αν δεν το προσέξουμε; Θα τον χάσουμε για πάντα.

Ευχές δεν έχω λοιπόν.

Αν η φωτογραφία δεν πείθει για αυτό που δείχνει, δεν είναι καλή.

Αν ο πελάτης αναρωτιέται για αυτό που βλέπει στη διαφήμιση, ή στο κατάλογο, τότε η φωτογραφία δεν είναι καλή.

Αν το μοντέλο 75 ετών δείχνει στη φωτογραφία ετών 25, κάτι δεν πάει καλά. Ο πιανίστας ερμηνεύει το κομμάτι.

Αν το διαθέσιμο «προϊόν» είναι κατώτερο της φωτογραφίας, τότε ο παραγωγός καλά θα κάνει να το βελτιώσει. Το ποιο μεγάλο μυστικό στην εργασία, είναι να ξέρεις πότε να πεις:

- όχι , δεν θα το κάνω αυτό.

Μη φοβάστε. Η δράση δημιουργεί την υγιή αντίδραση που ίσως σώσει κάτι.

Τα βράδια βλέπω φωτογραφίες, δικές μου και άλλων συναδέλφων, και οι μνήμες επανέρχονται «τις μακριές, κρύες νύχτες του χειμώνα».

Μέσα από τη «τέχνη και τη τεχνική της φωτογραφίας» έμαθα να βλέπω, απόκτησα γνώση και σοφία, (ναι σοφία σε σχέση με τον έφηβο φωτογράφο του 1967), έζησα καλά.  Ίσως όμως και να μη γράψω έτσι ποτέ ξανά, καθότι «τέλος χρόνου» και δικής μου εποχής.

Εύχομαι από ψυχής να ζήσετε όλοι καλά, να έχετε αγάπη, υπομονή ειρήνη και υγεία.

Καλή χρονιά και πάλι.

 

Γιάννης Γλυνός

 

το ποτάμι είναι ίδιο, το νερό όμως αλλάζει...

 Σταθερότητα; ή αέναη αλλαγή;

Η μνήμη μας αποτελεί τη βάση των γνώσεων.

Η αμφιβολία για το κατά πόσο είναι αληθινές και διαχρονικές οι γνώσεις αυτές είναι η εισαγωγή στη φιλοσοφία.

Ο διαρκής έλεγχος , η πιθανή αναθεώρηση των όποιων απόψεων που έχουμε σχηματίσει για οτιδήποτε γνωρίζουμε, είναι σαν το ποτάμι, που αν μείνει στάσιμο, τότε γίνεται λίμνη, βάλτος, τέλμα.

Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι περίεργο ζώο! Είναι λογικός μεν, παράλογος δε και μάλιστα ταυτόχρονα. Ίσως να μην είναι όλοι, αλλά αισθάνομαι πως είναι η πλειονότητα της αγέλης.

Ναι, είναι παράλογο να μη βλέπουμε, να μη θέλουμε να δούμε τις ομοιότητες της φυσικής μαζικής συμπεριφοράς των ανθρώπων με αυτές τις συμπεριφορές των άλλων ζώων. Που είναι και ποιο ευγενικά καθώς λένε. Το χειρότερο θεριό είναι ο άνθρωπος!

Ας πάρουμε έναν εργαζόμενο, ή έναν που μόλις έχει μπει στο βαγόνι του μετρό.

Τι κάνει; Θα προσπαθήσει να μείνει στη ποιο βολική - άνετη θέση, θα κρεμαστεί από τις χειρολαβές και εκεί θα πακτωθεί, ως χρηματοκιβώτιο!

Και δεν πάει να περιμένουν έξω κι άλλοι για να πάνε στην εργασία τους;

-«μακάριοι οι βολεμένοι»! Αυτός ή αυτή είναι βράχος!

Όσο ο άνθρωπος έχει σταθερή θέση, σταθερή εργασία είναι όλα καλά, αλλά όχι για πολύ. Ο άνθρωπος θα θελήσει την αλλαγή, είναι θέμα χρόνου.

Αλλά ταυτόχρονα αισθάνεται ανασφάλεια με κάθε αλλαγή, μέχρι να προσαρμοσθεί. Και πάλι είναι θέμα χρόνου. Επιδιώκει τη σταθερότητα για να μπορεί να αλλάζει, και τις αλλαγές για να φτάσει στη σταθερότητα, και πάλι από την αρχή. 

Είναι και θέμα χαρακτήρα αυτή η συμπεριφορά! Ενεργητικότητα, ανησυχία, φαντασία, δεξιότητες, φιλοδοξία, εξυπνάδα, τόλμη και γοητεία! Αποδέχομαι πως: η καλή φυσική κατάσταση και η φυσική ομορφιά μετράνε με περισσότερα μόρια.

Το ίδιο ισχύει για τις σχέσεις μας με αγαπημένα, ή φιλικά πρόσωπα. Λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν, η προσπαθούν να γίνουν διαχρονικές, σταθερές αξίες, πρόσωπα αναφοράς. Οι πολλοί ακολουθούν το ρεύμα, την αγέλη, ένα αρχηγό, αρκεί κάπου να ανήκουν. Οι μοναχικοί είναι εκτεθειμένοι στις κάθε λογής απειλές των άλλων.

Ανάλογες είναι και οι συμπεριφορές ανθρώπων και ζώων όσον αφορά την αναπαραγωγή. Κάποιοι/κάποια είναι μονογαμικοί οργανισμοί, άλλοι πολυγαμικοί, άλλοι ομόφυλοι.

Κάποια ζώα είναι ερμαφρόδιτα και δεν έχουν ανάγκη κανένα για να αναπαραχθούν. Αλλά αυτό είναι «πλεονέκτημα» και ιδιαιτερότητα μόνο των ζώων.

Τα ζώα, που είναι ζώα κατά γενική ομολογία, προστατεύουν την αγέλη τους με κάθε τρόπο, με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά και μεταφορικά (αλτρουισμός). Τα ζώα γνωρίζουν από ένστικτο πως αν χαθούν κάποια μέλη, θα κινδυνεύσουν σοβαρά και τα άλλα. Και ο κίνδυνος θα είναι ανάλογος της απώλειας. 

Ελάχιστα ζώα θα επιβιώσουν μόνα τους και εδώ υπάρχει βασική διαφορά εφόσον ο άνθρωπος μπορεί να τα βγάλει πέρα ίσως και μονάχος του. Είναι πλεονέκτημα της δικής μας κοινωνίας να δέχεται την ιδιαιτερότητα κουτσά-στραβά, να τη προστατεύει κατά κάποιο τρόπο και μέχρι την εφαρμογή του νόμου, που ο καλός και λογικός άνθρωπος έχει αποδεχτεί.

Ωστόσο, ο λογικός άνθρωπος, συχνά αδιαφορεί για τα άλλα μέλη και κοιτάζει μονάχα τη πάρτη του. Αποδέχεται ορθά την ιδιαιτερότητά του, επικαλείται το νόμο. Καμιά φορά όμως υποφέρει από το σύνολο, από την αγέλη που δεν δέχεται εύκολα "παν τι μη φυσικό". 

Για την αγέλη, προέχει η αναπαραγωγή, η φυσική διαιώνιση του είδους, η χαοτική διασπορά της ζωής, η πληρότητα των κενών. Καθόσον η φύση σου λέει, απεχθάνεται τα κενά.

Αλλά για ποιο κτυπά η καμπάνα; Ο πλανήτης έχει γεμίσει από αγέλες ανθρώπων,  που αφήνουν σκουπίδια, τα καύσιμα τελειώνουν, οι τροφές δεν είναι καθαρές. 

Ήρθε η ώρα, εδώ και καιρό έπρεπε αναρωτηθούμε όλοι για το κατά πόσο ορθά λογιζόμαστε, η αν παραλογιζόμαστε. Από την αρχή και πάλι: Σοφιστεία και πίστη, εναντίον διάλογου και επιστήμης!

Προς το παρόν, μετράμε το μέγεθος της μόλυνσης και επισημαίνουμε τα κενά του λογισμού μας και τα λάθη του λογισμικού.

 Όσο τα ποτάμια κυλάνε, ελπίζουμε σε αλλαγές που θα βγουν ελπίζουμε σε καλό και σε παράταση της ευδαιμονίας μας και του καταναλωτισμού.

Διαφορετικά, η στασιμότητα, φυσική ή μεταφυσική μας περιμένει και δεν δείχνει καμιά διάθεση για αλλαγή της μεθόδου. Και γιατί να δείξει; Μήπως είναι άνθρωπος;

 

Γιάννης Γλυνός

15 Απριλίου 2021

Photokina , φωτογραφία, αγάπη μου

Μαθήματα από παθήματα 

Πριν από ένα χρόνο, ενεργοποίησα έναν ειδικό σκληρό δίσκο με σχεδόν 1 Terra Byte εγγραφές. Σε αυτόν είχα αποθηκεύσει ψηφιακά φωτογραφικά αρχεία των 20 τελευταίων ετών.
Πληροφοριακά, είχε αγοραστεί στις αρχές του 2010, και το πλήρωσα δυο φορές στην εφορία. Τη πρώτη γιατί τον αγόρασα, τη δεύτερη γιατί έκλεισα τα βιβλία το 2011 και στον έλεγχο θεωρήθηκε “πάγιο”.
Η ιδιαιτερότητα ήταν ότι ο δίσκος ήταν διπλός, κρατούσε δηλαδή πλήρες αντίγραφο 1 Terra Byte σε δεύτερο σκληρό, για ασφάλεια φυσικά.
Φαινομενικά μόνον ήταν ασφαλής καθώς ο ένας δίσκος, ήταν image (αυτόματο πιστό αντίγραφο) του άλλου.
Ε, λοιπόν, μόλις μπήκε στο ρεύμα (με ελάχιστες ώρες λειτουργίας), η κεντρική πλακέτα ελέγχου των δυο δίσκων έβγαλε ένα "διακριτικό" καπνό, μύρισε πολύ άσχημα και το “πάγιο” άφησε χρόνους... 

Αν και αντέδρασα σχεδόν άμεσα, η ζημιά έγινε και χάθηκαν ολοσχερώς όλα τα αρχεία. Χωρίς την ειδική κάρτα ελέγχου των δυο δίσκων η πρόσβαση ήταν ανέφικτη.
Επειδή όμως είχα πλήρη εικόνα των απολεσθέντων αρχείων, ακολούθησα τη σκληρή και δύσκολη ανάκτηση από 900 CD και DVD σε ένα σύγχρονο καινούριο δίσκο (αγορά 2019) των 2 Terra Byte.

Το μάθημα ήταν πολλαπλό.
Πρώτο, ποτέ μα ποτέ, δεν άφησα ψηφιακές φωτογραφίες που να μην αντιγράψω μετά την αρχική μεταφορά στο σκληρό, άμεσα και σε κάποιο οπτικό δίσκο με οριστικό κλείσιμο.
Αυτό παραμένει σωτήριο, το πάθημα επιβεβαίωσε άλλη μια φορά την αξία της μεθόδου.
Δεύτερο, κάθε φορά που κάνω επαναφορά, αμέσως μετά, κάνω και ξεσκαρτάρισμα φωτογραφιών που δεν χρειάζονται στο καινούριο δίσκο. 

Έτσι κι αλλιώς, οι οπτικοί δίσκοι περιέχουν τα αρχικά δεδομένα, ελπίζω για όσο ζήσω... 

Δύσκολες είναι οι διαγραφές, αλλά χρήσιμες.
Τρίτο, αυτή τη φορά διέγραψα πάρα πολλές φωτογραφίες από τις εκθέσεις Photokina που είχα καλύψει φωτογραφικά και δημοσιογραφικά από το 1998. Οι εκθέσεις γινόντουσαν ως γνωστό ανά δυο έτη, εγώ πήγα μέχρι και το 2008. 

Το 2010, τα πράγματα στράβωσαν πολύ άσχημα και δεν με έστειλαν ξανά.
Μετά από αρκετές ημέρες “ξεσκονίσματος” των φωτογραφιών, διαπίστωσα πως διέγραψα όλες τις φωτογραφίες των καινούριων προϊόντων που ήταν εκτεθειμένα και στις έξη εκθέσεις, σε όλες τις αίθουσες. Μιλάμε για χιλιάδες φωτογραφίες και σοβαρό ξελάφρωμα του νέου δίσκου!
Θέλω να δηλώσω πως δεν είχα διδαχθεί από κανένα ούτε φώτο-ρεπορτάζ, ούτε δημοσιογραφία, έτσι κάθε “κάλυψη” που έκανα, γινότανε με σεβασμό αγάπη και πίστη στο γεγονός ότι κάθε έκθεση Phokina ήταν μια πραγματική φωτογραφική εορτή. Και ήταν μια εορτή για εμπόρους, φωτογράφους, πελάτες, προμηθευτές, ερασιτέχνες, δημιουργούς, εφευρέτες, γνωστούς, φίλους, και κάθε φυλής επισκέπτη που είχε μεγάλη αγάπη για τη φωτογραφία.
Κάθε φορά λοιπόν, έγραφα ακούραστα πάνω από 5.000-6.000 λέξεις με εντυπώσεις, σχόλια, περιγραφές καινούριες τεχνολογίες και για δέκα έως δεκαπέντε σημαντικά προϊόντα.
Θυμήθηκα όμως πως σπάνια μου έδιναν 2-3 σελίδες για φωτογραφίες και λεζάντες (όλα μαζί) και ήθελαν μόνο τα καινούρια φωτογραφικά προϊόντα!
Άδικα προσπάθησα να πίσω τους αρχισυντάκτες και διευθυντές, να πω και να δείξω πως μια τόσο σημαντική έκθεση φωτογραφίας, είχε και φωτογραφικές εκθέσεις, φωτογραφικές εκτυπώσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις, σεμινάρια, κόσμο που πραγματικά διασκέδαζε φωτογραφίζοντας τα πάντα, αλλά με φωτογραφικές μηχανές, όχι με κινητά τηλέφωνα (μέχρι και το 2008).
Έτσι σήμερα, το 2021, επέζησαν στο αρχείο μου μόνο οι φωτογραφίες που δεν είχαν προϊόντα, αλλά έδειχναν κόσμο, εκθέσεις με φωτογραφίες, απόψεις της πόλης, εσωτερικά και εξωτερικά του καθεδρικού ναού DOM.
Κράτησα φωτογραφίες: α) με ίχνη αισθητικής αξίας και β) οπτικές πληροφορίες ως προς τι τελικά φιλοξενούσαν αυτές οι έντεκα τεράστιες αίθουσες, με τις τρεις πτέρυγες (οι περισσότερες) και το δεύτερο όροφο (μερικές). Μιλάμε για ένα εκθεσιακό χώρο 275.000 τετραγωνικά μέτρα, αν θυμάμαι καλά.
Όλα σχεδόν τα καινούρια, εφήμερα προϊόντα των ετών 1998-2008, είναι σήμερα σκράπ και δεν έχει κανένα νόημα να βλέπω τις φωτογραφίες τους που δεν έχουν καμιά αισθητική αξία.
Κάθε φορά ήμουν από τους πρώτους που επί τρεις ημέρες έμπαιναν στην έκθεση, και από τους τελευταίους που έφευγαν. Όσο για τα βράδια; έκοβα βόλτες μέχρι αργά για φωτογραφίες βιτρινών, εκδηλώσεων και ανθρώπων στη πόλη. Αυτές οι φωτογραφίες είχαν και έχουν ενδιαφέρον, έτσι και σώθηκαν. Από το ένα Terra Byte , απόμειναν τελικά περίπου 650 Mega Byte.
Είναι γνώση και αισθητική ετών που αποκτήθηκε από φωτογραφίες και αναμνήσεις σε ένα περιβάλλον που δύσκολα θα έχουν οι φωτογράφοι ξανά πρόσβαση.
Ολική επαναφορά δεν θα υπάρξει καθώς η φωτογραφία και η ενημέρωση αφέθηκαν στο πνεύμα του νόμου των ειδικών και τα μαθηματικά του κέρδους. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. 

Έλληνες φίλοι

Ποιος παρενοχλεί ποιο;

Γνωστοί και φίλοι Έλληνες

εδώ, το 2008 κοιμόντουσαν άστεγοι τα βράδια!

λίγο πριν την έναρξη, κρατάμε αποστάσεις

φωτογραφίες από τη καταστραμμένη από βομβαρδισμούς Γερμανία 

Έλληνες, και φίλοι, παντού, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις

για πρώτη φορά παρουσιάστηκε πινέλο για καθάρισμα αισθητήρα

ο καθένας, μπορούσε να δοκιμάσει αν το όνειρο μπορεί και να αληθεύει

που να πάω; επάνω; ή κάτω: Μωρέ κι επάνω και κάτω που σου λέω!

ρε, μια γυναίκα μόνη της!

Πρόσφατα διάβασα πως ανακαλύψανε τα ρηχά τα πιάτα σχετικά με τη Photokina.
Εφόσον δεν υπάρχει ούτε χρήμα ούτε διάθεση να δείξουν καινούριες φωτογραφικές μηχανές σε ένα κουρασμένο και πτωχευμένο φωτογραφικό κλάδο, αποφάσισαν οι διοργανωτές, ίσως οι βιομήχανοι και οι έμποροι, να δώσουν έμφαση στη φωτογραφική δημιουργία και στις φωτογραφικές εκθέσεις. Ήδη 2-3 μεγάλες αίθουσες είχανε κλείσει από το 2008 που ήταν η τελευταία χρονιά που πήγα σε έκθεση Photokina. Τώρα έχουμε 2021 και οι οικονομικές συγκυρίες ακυρώνουν τη μια διεθνή έκθεση μετά την άλλη.
Σκέφτονται οι διοργανωτές πως κάτι πρέπει να πουλήσουν οι κατασκευαστές και οι έμποροι, να γίνουν εμπορικές πράξεις, να πάνε επισκέπτες επί τέλους!
Σωπάστε! Μα γιατί; αφού τα πάτε τόσο καλά με τα έξυπνα τηλέφωνα! Τι τους θέλετε τους φωτογράφους;

Θάψατε τα φιλμ, σταματήσατε τις εκτυπώσεις, διαλύσατε τους σκοτεινούς θαλάμους, κλείσατε τους φωτογράφους, καταστρέψατε τη φωτογραφία δρόμου, αφήσατε τη φωτογραφία- ντοκουμέντο μόνη της με τη βία (όπως πάντα να τη προβάλουν τα ΜΜΕ). 

Το θέατρο, το σινεμά, όλες οι καλές τέχνες, οι εκθέσεις πάνε καλιά τους. Απόμειναν οι πληρωμένες διαφημίσεις, λίγο έληψε να τις ξεχάσω. Όμως αυτές είναι που μας πληροφορούν για τα πάντα...
Το βασικότερο όμως, οι έχοντες και κατέχοντες αφαιρέσατε τη χαρά της δημιουργίας από το κοινό, το λαό, που στήριζε και τη φωτογραφική οικονομία. 

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο, συνωμοσία ίσως, η αν φταίει ο άτιμος ο βρώμικος ο καπιταλισμός. Εγώ και οι συνάδελφοι φωτογράφοι βλέπουμε τα αποτελέσματα και το δικό μας “φωτογραφικό αντικείμενο του πόθου” να χάνεται.
Η φωτογραφική βιομηχανία τυφλωμένη από τον ανταγωνισμό ξέχασε τους δημιουργικούς φωτογράφους, αλλά επέτρεψε στη διαφήμιση να τους κάνει και να τους ονομάσει χρήστες! Η φωτογραφία, έγινε imaging, και τέλος.
Οι επτά σαμουράι* ξεχάσανε τελικώς το δικό τους κώδικα μπουσίντο!
Ε, λοιπόν να τους χαίρεστε!
Είναι πλέον πολύ αργά για δάκρυα…βολευτείτε με ότι απόμεινε από την αγέλη.
*Α) επτά σαμουράι: είναι συγκλονιστική ασπρόμαυρη ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, κλασσική και για αυτό πάντα σύγχρονη.
* Β) επτά σαμουράι, είναι και οι μεγάλοι κατασκευαστές φωτογραφικών made in Japan που εισήλθαν στη ψηφιακή τεχνολογία: 1) Canon, 2) Nikon, 3) Olympus, 4) Sony (Sony & Konica & Minolta), 5) Pentax (& Samsung), 6) Panasonic (&Leica), 7) Fujifilm (& Haselblad).
Δεν “ξέχασα” τη Kodak, την καταγράφω χωριστά γιατί είναι made in USA, αλλά και η πρώτη που κατάλαβε (1997-1998) το τραγικό αδιέξοδο των πωλήσεων: αναλογικό; ή ψηφιακό;
Να πως καταλήξαμε στο μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ.

Όπως και να έχει, εγώ αγάπησα πολύ τη φωτογραφία, θυμάμαι φωτογραφίες, διαβάζω φωτογραφίες, έζησα καλά με τις φωτογραφίες, γλύτωσα τη κατάθλιψη με τη φωτογραφία. Τώρα γράφω ή βλέπω φωτογραφίες κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο. Αφήνω το μπουσίντο παρακαταθήκη στους σαμουράι.

Με αγάπη και εκτίμηση: Γιάννης Γλυνός
Μάρτιος 2021